Onzekere alleenstaande moeder. Je leest dit en denkt misschien wel, huh maar dat zijn wij toch allemaal wel eens? Klopt, het moederschap op zich is een hele lastige taak. Er is geen moeder op aarde die dit niet kan beamen. Ook ik ervaar de nodige struggles. In deze blogpost vertel ik openhartig over mijn onzekerheid als alleenstaande moeder.
Onzekerheid
Iedere moeder is wel eens onzeker. Of je nou jong of oud bent, dik of dun, alleenstaand of getrouwd, opgegroeid bent met of zonder vader/moeder en ga zo maar door. Wij ouders doen allemaal maar wat. Kinderen komen nou eenmaal niet met een gebruiksaanwijzing. En dan is het niet zo gek dat je soms gewoon wat onzeker wordt.
What happend?
Gisteren had ik een heerlijk dagje met mijn kinderen. Lekker thuis, geen Instagram, niet aan het bellen, nee gewoon echt alle aandacht voor hen. Toen ik ging stofzuigen kwam ik tot de ontdekking dat E. (4,5) met een rood gekleurd blokje de muur en de plinten had bewerkt. De muur onder zijn bureautje in de woonkamer gewoon met allemaal rode strepen!! Ik was gewoon zo teleurgesteld, dat ik niet eens echt boos kon zijn. Uitgerekend vandaag? Ik gaf je juist alle aandacht! Het is maar een muur en het is zo geverfd, maar waarom deed hij dit? Hij weet toch veel beter? Heb ik iets niet goed gedaan?
Onzekere alleenstaande moeder
Zoals ik al zei is iedere moeder wel eens onzeker. Sommige wat vaker dan andere, maar iedereen is het wel eens. Ik heb het wel eerder gemerkt, maar de actie van gisteren was voor mij de druppel. Ben ik te onzeker? Te is nooit goed, maar ik betrek het mijzelf zo erg. Ik gaf meteen mijzelf de schuld. Er schoot meteen van alles door mijn hoofd: “Ik doe het wel alleen, maar kijk hoe. Mijn zoon van 4,5 jaar (!!) heeft gewoon mijn muur bewerkt. Is hij hier niet te oud voor?”
Emotioneel zwaar
Dit deelde ik met mijn volgers op Instagram en ik kreeg enorm veel reacties. Hartverwarmende reacties en mensen die ook hun persoonlijke verhalen met mij deelde. En guess what? Ook heel veel moeders die niet alleenstaand zijn maken dit mee. Hoe gek het ook klinkt, maar op het moment dat het gebeurde dacht ik daar echt niet aan. Dat is natuurlijk onzin. Het ligt niet aan het feit dat E. geen vader in zijn leven heeft. Dit is gewoon iets wat kinderen doen. De reden waarom ik het meteen op het alleenstaande moederschap gooide, is omdat ik gewoon zo onzeker ben dat ik het alleen doe. Ik doe net als ieder ander ook maar wat, maar ik doe het alleen. Ik heb niet een extra paar ogen die mee kijkt en tips geeft of waar ik samen mee kan zitten tobben over hoe bepaalde situaties aan te pakken.
Ik doe mijn best
Maar wat ik wel kan is mijn best doen. En dat doe ik echt. Juist ook omdat als ik het verpest er niemand is die mij aanvult. IK moet dit doen. Alleen. Ik ben de good cop en de bad cop in één. Daar ben ik mij al te goed van bewust. Daarom heb ik het ook gauw achter mij gelaten en hebben we daarna nog een spelletje gedaan. Ik merkte echt dat hij dit heel fijn vond en dat gaf mij ook weer een goed gevoel. Voor het slapen gaan hebben we het er nog even over gehad en heb ik ook uitgelegd dat ik er echt verdrietig van werd dat hij dat heeft gedaan. Maar dan ben ik er ook echt klaar mee. Zand er over!
Onzekere alleenstaande moeder? I got this!
Achteraf gezien ben ik blij dat dit is gebeurd, want hier ben ik mijzelf alleen maar beter door leren kennen. Ik weet nu waar ik aan moet werken bij mijzelf. Kinderen doen dit soort dingen nou eenmaal en ik moet mijzelf daar niet de schuld van geven. Dit is zeker niet het laatste geintje dat hij zal uithalen (helaas)..
Dus aan alle onzekere (alleenstaande) moeders: We got this!
Liefs,
Nova
