Een tijdje geleden vertelde ik dat ik voor een onmogelijke keuze stond. De vader van mijn kinderen steeds wel en niet in hun leven houden of duidelijkheid geven door er een punt achter te zetten. Hier lees je het vervolg.
Dag in dag uit alleen zorgen voor je kinderen
Pff, wat is het alleen zorgen voor 2 kleine kinderen naast een HBO studie en parttime job zwaar zeg. Dit is namelijk niet alles wat je doet, want je hebt natuurlijk ook nog het huishouden dat moet worden gedaan. Ik doe het met liefde, echt waar, maar soms is het mij gewoon echt te veel. Ik merkte dat ik steeds minder aandacht aan mijzelf besteedde. Alle energie gaat naar de eerder genoemde verplichtingen. Maar wie zorgt er voor mij? Dat moet ik toch echt zelf doen. Men weet dat ik gek ben op mijn kindjes, maar soms heb ik echt even wat tijd voor mijzelf nodig om op te kunnen laden.
Van gedachten veranderd
In mijn vorige blogpost over dit onderwerp vond ik het een lastige beslissing, maar was het wel duidelijk dat ik mijn kinderen stabiliteit wilde bieden. En hoe het de afgelopen jaren was gegaan met het contact met hun vader was dat niet het geval. Daardoor had ik toen de keuze gemaakt om er een punt achter te zetten. Dit had ik toen in de blogpost niet met zoveel woorden gezegd, maar dit voelde voor mij als de beste optie gezien het verleden. Maar deze keuze is altijd aan mij blijven knagen. ‘What if’ bleef maar door mijn hoofd spoken.
Het is en blijft hun vader
Hij had daarvoor al meerdere malen aangegeven dat hij een omgangsregeling wilde. Maar omdat hij nog thuis woont en er in het verleden een opmerking is gemaakt waardoor ik het gevoel had dat mijn kinderen daar niet ‘welkom’ waren, heb ik dit vanaf dat moment steeds tegengehouden. Hoe kan ik als moeder mijn kinderen meegeven terwijl ik mij daar eigenlijk helemaal niet prettig bij voel? Maar ja, het is en blijft wel hun vader en doe ik er goed aan om voet bij stuk te houden?
Dit moet anders
Ik heb weer contact met hem opgenomen en gezegd dat ik akkoord ga met een omgangsregeling. Ik heb mijn verstand op 0 gezet en ben ook een gesprek aangegaan met zijn moeder om het hele gebeuren uit te praten. Verrassend genoeg was dat het meest verhelderende gesprek dat wij hebben gevoerd in al die jaren dat wij elkaar kennen! Dat was overigens ook de eerste keer dat zijn ouders J. (toen 16 maanden) hadden gezien.
Communicatie
De communicatie verloopt over het algemeen goed tussen mij en de vader. Ik ben meer van het formele contact (goh, het zal weer eens niet) en hij wil graag wat informeler contact. Dat is dus nog een dingetje waar wij aan moeten werken. Voor een omgangsregeling moet er gewoon goed gecommuniceerd worden. De afspraken die wij hebben zijn wel duidelijk, maar moet het nog wel echt op papier worden gezet. We hadden een afspraak gemaakt bij een raadsman bij de gemeente, maar bleek dat er een dubbele afspraak op dat tijdstip was gemaakt waardoor wij zonder hulp weer naar huis werden gestuurd.. Maar goed, dat is weer een ander verhaal.
Hoe gaat het nu?
Nu ik dit typ op de bank in een huis zonder kinderen dringt het pas echt goed tot mij door. Dit is het tweede weekend dat mijn kinderen bij hun vader zijn. Is dit mijn leven de komende jaren? Om de ene week een weekend lang mijn kindjes niet om mij heen? Vind een omgangsregeling nog wel echt wennen, maar dit is toch wat ik wilde? Even wat tijd voor mijzelf en hen de kans geven om een band met elkaar op te bouwen. We hebben een afspraak gemaakt dat wij hier allebei niet meer onderuit kunnen komen. Dit is nu wat het is. We kunnen dit.
Liefs,
Nova
Wat ontzettend herkenbaar. Hier alles zwart op wit laten zetten. Vader van de twee oudste hield het na 1 weekend al gezien. Met een gebroken hart bij mijn twee oudsten sindsdien. Ze zijn nu 21&20. Dit wilde ik niet nog een keer meemaken en mijn twee jongsten gaan dus om het weekend naar hun vader. Die er eigenlijk ook geen zin in heeft. (Ben ik zo een moeilijke ex ofzo?) maar zij gaan inmiddels wel al 6 jaar naar hun vader (als hij niet komt krijgt hij een dwangsom namens de rechter) En die werkende zonder alle 4 de kids vindt ik nog steeds pijnlijk
Well done! Het is en blijft inderdaad hun vader
Dit kun je! Echt! Het is heel lastig omdat je het niet anders bent gewend nu, maar ook ik vind het af en toe heerlijk dat de oudste naar de vader gaat. Vooral omdat hij het nodig heeft, maar ook omdat het daarna thuis wat beter gaat. De jongste is dan wel met mij, maar zelfs dat geeft me meer tijd om voor mezelf te zorgen.
You can do this! 🙏🏼
Goedzak! En nu maar hopen dat het goed zal gaan. En de kinderen het ook fijn hebben bij hem.