Ik ben 23 jaar, student, werknemer, en moeder. Moeder van een tweejarige peuter. En wat voor een peuter. Heel vaak heb ik van die besef momentjes. Het besef wat ik allemaal niet heb, maar ik probeer mij vooral te richten op wat ik wél heb! En dat wil ik graag met jullie delen.
Blessing
Ieder kind is een zegen. We kunnen als mens wel allemaal de keuze maken om kinderen te willen, maar dat zegt nog niets over of wij ze ook daadwerkelijk mogen krijgen. Ik ben een van de gezegende mensen die een kind heeft mogen krijgen. Een gezond kind, waar ik elke dag enorm dankbaar voor ben. Dat E. net iets eerder is gekomen dan ik had verwacht, dat is nou eenmaal zo. Dit was blijkbaar mijn tijd, anders had ik hem ook niet mogen krijgen.
Mine
We vinden ons kind allemaal geweldig. Zo ik ook de mijne. Voordat ik moeder was, begreep ik de smelt momenten nooit van ouders. Ik dacht dan altijd: Gedraag je, het is gewoon een kind. Wat ik niet besefte was dat het HUN kind was. Net zoals ik nu besef dat E. MIJN kind is. Ik kan van de meest rare dingen van hem genieten. De manier waarop hij zijn komkommer eet, hij met zijn speelgoed speelt, de opmerkingen die hij heeft en ga zo maar door. Het kleine wijsneusje bestaat gewoon voor 50% uit mij. Bizar toch?
Spiegel
Praten met je kind kun je vergelijken met alsof je praat tegen een spiegel. In mijn geval dan, ik kan natuurlijk niet voor een ander praten. Al denk ik wel dat dit herkenbaar is. E. is echt een kopie van mij. Niet qua uiterlijk, helaas niet, maar een aantal sterke karaktertrekken heeft hij echt van mij. Hij is bijvoorbeeld net als ik heel ongeduldig, als iets niet snel genoeg gaat dan is dat niet te missen. Als iets hem niet aanstaat, dan is hij daar heel duidelijk in. Ik mag natuurlijk niet lachen, maar soms kan ik het echt niet laten. Hoe kan dat kleine brein van hem al zoveel opslaan? Echt wat zijn kinderen toch prachtig.
Gelukkig?
Dat vind ik een lastige. Ik doe gewoon mijn ding. Ik ben blij dat ik een dak boven mijn hoofd heb, de mogelijkheid heb om te studeren, mijn dierbaren nog naast mij heb, een goede en leuke bijbaan heb en uiteraard ook enorm gezegend met mijn zoon E. Had ik bepaalde dingen anders gezien? Ja, absoluut maar wie heeft dat niet? Ik heb geaccepteerd dat dit mijn leven is. Ik heb waarschijnlijk iets wat een ander heel graag zou willen hebben, maar zo heeft een ander ook iets dat ik graag zou willen hebben. Voor nu geniet ik van alle momenten van de dingen die ik wel heb voor het te laat is.
Eigenlijk zou ik dit veel vaker moeten doen. Stilstaan bij wat ik allemaal wel heb, in plaats van wat ik niet heb. Herkenbaar?
