Vandaag ben ik precies 4 weken moeder van twee. Ik geloof zelf gewoon niet dat er al weer 4 weken voorbij zijn! En dat terwijl het tegelijkertijd voelt alsof zij er al 4 maanden is. Lekker tegenstrijdig, ik weet het. Benieuwd hoe het mij tot nu toe met twee kindjes af gaat? Ik vertel het in deze blogpost
En dan heb je er twee
Ondanks dat ik 38 weken en 4 dagen zwanger was toen mijn meisje werd geboren, was ik er mentaal nog niet op voorbereid (mijn bevallingsverhaal lees je hier). Twee kinderen, hoe ga ik dat doen? Ik heb maar twee paar handen en ik kan mijzelf niet in tweeën splitsen. Ik werk ook niet op batterijen (helaas) dus ik wist ook niet hoe ik de slapeloze nachten zou overleven en vervolgens overdag fit zou zijn voor mijn firstborn. Natuurlijk is het onbekende hartstikke eng. Het enige wat je kunt doen is het over je heen laten komen. En dat heb ik gedaan.
Trotser dan trots
Ik wist niet dat ik zo enorm trots kon zijn op mijn twee kindjes. Op E. was en ben ik heel trots. Ik kon mij niet voorstellen dat ik nog plek over had voor een ander kindje. Nou, ik kan je vertellen dat het dus wel zo is. Als ik ze apart zie, samen, maakt niet uit mijn hart stroomt over van liefde. E. reageert heel erg goed op zijn zusje. Hij wil het liefst alles voor haar doen. Als hij iets voor haar heeft gedaan dan bekroont hij zichzelf ook meteen tot allerbeste grote broer. Ik moet dan wel even lachen, maar hij heeft volkomen gelijk! Een betere grote broer kon mijn meisje zich niet wensen.
Het valt allemaal reuze mee
Tot mijn verbazing valt het over het algemeen reuze mee. Eigenlijk gaat het mij tot nu toe heel erg goed af! Ik mag en kan echt niet klagen. J. is echt zo lief en echt heel zen. Meer dan eten, slapen, poepen en plassen en rondkijken doet ze niet. Oh ja, huilen ook wel eens. Als ze honger of een vieze broek heeft of als ze wil slapen. Logisch, hoe moet ze anders met mij communiceren? Maar huilen vanwege iets anders? Nee, dat is hier nog niet voorgekomen. Ik heb zelfs ook nog geen echte krampjes ontdekt. Krampjes waar kindjes het echt van uitschreeuwen van de pijn, trappelend met hun beentjes en armpjes dat is iets waar ik geen ervaring mee heb gelukkig. Bij zowel E. als J. niet.
Waar loop ik tegen aan?
Waar ik tot nu toe als enige tegen aan loop is het avondritueel. Haar in bad doen, E. onder de douche en klaarmaken voor bed en als ik dan bezig ben met haar dan wil hij aandacht van mij en andersom. Dat is eigenlijk het enige moment van de hele dag waar ik nog niet helemaal mijn draai in heb gevonden. Gelukkig heb ik een hele lieve mama die mij helpt tot dat ik zo iets heb van; ja nu lukt het wel. Maar voor nu heb ik haar hulp echt nog wel nodig.
Tips
Ik heb eerlijk gezegd geen hele bijzonder goede tips voor moeders die pasgeleden zijn bevallen van hun tweede kindje. De tip: ‘Geniet!! Want de tijd gaat heel snel voorbij’ is zo cliche, maar wel echt waar! Ik zie haar nu al echt groter worden en dan vraag ik mij af waar ik de afgelopen 4 weken ben geweest. Gek toch?
Daarnaast wil ik ook als tip meegeven dat je alles gewoon maar over je heen moet laten komen. En niet zoals ik gaan stressen voor iets dat er nog helemaal niet is. Mocht er iets zijn, dan zie je het op dat moment wel. Wees wel alert, want dat is erg belangrijk, maar stress niet. Dat is voor jou niet fijn, maar voor de baby ook niet. Zij voelen jouw spanning en gaan daar op reageren waarop jij op jouw beurt weer op gaat reageren.
Ik heb heel vaak te horen gekregen dat J. zo zen is doordat ik zo rustig ben. Of dat ook echt de reden is weet ik niet, maar ik weet wel dat het echt klopt als het andersom is. Ik heb dat namelijk meegemaakt bij E. Ik was aan het stressen en zat niet lekker in mijn vel en heb die babytijd als heel zwaar ervaren. En dat terwijl hij niet eens een huilbaby was oid.
Vergeet niet dat wij mama’s zijn en veel meer aankunnen dan dat wij zelf denken. Geloof in jezelf!
Liefs,
Nova
