instagram

Het is begonnen

Tijd voor een serieuze blogpost. E. is nu anderhalf jaar oud en ik heb het idee dat de opvoeding nu echt begint. Een idee hebben is niet de juiste omschrijving, het ís echt begonnen. En ik ben er best onzeker over, want doe ik het wel ‘goed’? Dat zal ik pas weten wanneer hij volwassen is. Ik deel met jullie mijn verhaal.

Mijn kind.
E. is echt een jongens jongen. Voor niemand bang, lekker vrolijk en geniet graag van alle aandacht. Hij hoeft maar iets te horen dat op muziek lijkt en hij kan zichzelf niet bedwingen om niet te bewegen! Hij is een echte papegaai en enorm energiek (soms denk ik zelfs dat hij ADHD heeft..)

Wijsneus

Daarnaast daagt hij mij ook uit, tja welk kind doet dat niet? Mij aankijken en iets doen waarvan hij weet dat het niet mag is zeker geen uitzondering. Als hij geen ondeugende streken uithaalt, dan is hij ziek. Je kunt aan zijn streken ook goed herkennen of hij weer beter is of niet haha. 😉

Hoe ga ik er mee om?
Ik moet dan wel eerlijk vertellen dat ik het ongeveer 7 van de 10 keren gewoon erg grappig vind wat hij doet. De manier waarop, dat koppie erbij en dan ben ik al heel snel om. Maar dat zijn de momenten als het om iets kleins gaat. De overige 3 keren moet ik ook echt serieus optreden. Maar hoe pak ik dat aan? Meestal heel streng kijken en mijn stem iets verheffen, maar dat werkt natuurlijk niet altijd. Hij wordt ouder en weet ook wel dat ik niets ga doen, een beetje jammer.

Ik kon eerst nog wel toegeven als hij bijvoorbeeld aan het dwingen was voor iets wat hij in de eerste instantie niet mocht hebben. Maar nu merk ik dat ik echt consequent moet zijn, want als ik dat niet doe dan zal hij mij niet serieus gaan nemen. Ik heb best wel moeite met het consequent zijn. Hij heeft een lange adem en dat resulteert meestal in enorme driftbuien. Wat ik normaal gesproken doe is lekker laten gaan, wat anders? Hoe wil je een driftig kind gaan troosten? En buiten dat om, als ik dat zou doen dan heb ik het idee dat dit dan vaker wordt gedaan om alleen maar getroost te worden en dat is niet de bedoeling. Afijn, volgens mij is dit gewoon een duidelijk voorbeeld van opvoeden.

Besef
Bizar dat ik het me nu besef dat het opvoeden echt is begonnen. 22 jaar oud en moet een kind gaan opvoeden, normen en waarden leren. Ik ben er best onzeker over, terwijl dit nog maar het begin is. Er staat nog zoveel op mij te wachten.
Als ik hem de verkeerde dingen aanleer of niet ‘goed genoeg’, hoe zal dat in de toekomst voor hem uitpakken? Ja, ik voel mij verantwoordelijk voor wie hij wordt. Dat is denk ik een gevoel dat iedere ouder heeft.
Het zal met vallen en opstaan gaan, maar het moet lukken. Het is mijn moeder immers ook gelukt, niet waar?

Herkennen jullie deze onzekerheid in de opvoeding? 

Volg:
0
Delen:

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

3 Reacties

  1. 16 mei 2016 / 8:41 pm

    Often we think we need to be perfect, but in our kids eyes we ARE PERFECT. ?

  2. 16 mei 2016 / 10:55 am

    Herkenbaar hoor. Toch is het belangrijk kordaat op te treden. ik vind het ook vaak grappig als Vince iets doet. Ik herken hem in jouw verhaal. Hoe oud je ook bent, ik denk dat elke moeder en vader onzeker is 😉 Perfectie bestaat toch niet haha